Historia bernardynów sięga już starożytności,
Rzymianie wykorzystali molosy do wędrówki w Alpy podczas podboju Helwetów w I w. p.n.e.
Wówczas psy
te nie miały jeszcze takiego wyglądu jak znane nam bernardyny. Dopiero kolejne pokolenia molosów w wyniku
krzyżówki z innymi rasami oraz zmianom klimatycznym przypominały dzisiejszego „Beethovena” choć były dużo mniejsze.
Nazwa rasy pochodzi od klasztoru, który został założony przez św. Bernarda z Menthon w 980 r. na Wielkiej
Przełęczy Św. Bernarda. Początkowo psy te wykorzystywane były w alpejskich kantonach Szwajcarii do ochrony
stad. Jednak ich największą zaletę odkryto dopiero w XVIII w., posiadały mianowicie niesamowitą orientacje
w terenie połączoną z wielką troskliwością. Cechę tę zaczęli wykorzystywać mnisi z klasztoru św. Bernarda,
od tej pory psy te pomagały w ratowaniu zaginionych w górach ludzi. Na początku psy patrolowały Wielką Przełęcz
z zakonnikami, jednak z czasem, choć nie wiadomo kiedy to nastąpiło zaczęły udawać się na obchód bez towarzystwa
człowieka.
Wizerunek bernardynów z zawieszoną u szyi beczułką jest ludziom dobrze znany jednak nie jest to poparte żadnymi
faktami historycznymi. Najprawdopodobniej słynny Barry, który uratował podczas swego życia 40 ofiar śnieżnych zamieci,
a zginął przy 41 akcji ratunkowej, nigdy nie miał zawieszonej beczułki wypełnionej rozgrzewającym napojem. Psy
wykorzystywane do ratowania ludzi nie były jednak takie jak dzisiejszy bernardyn, były od niego dużo mniejsze,
zwinniejsze i wytrzymalsze. Ważyły prawie o połowę mniej. Teoria ta wydaje się dosyć prawdopodobna, gdyż rasa ta,
w wyniku mieszanki z nowofundlandem stała się wręcz olbrzymia. Obecnie bernardyn to pies raczej krótkodystansowy
choć nadal lubiący chłód zimy.